Verhalen
“Je hoeft je niet te schamen om hulp te vragen”
Het verhaal van Niels
Als het gaat om hulp vragen dan zegt Niels het volgende: “Je hoeft je niet te schamen om hulp te vragen.” Niels is 18 jaar en woont sinds een paar maanden in een jongerenhuis van Juvent aan de Grote Kade in Goes. Hij is via jeugdzorg hier terechtgekomen, omdat het thuis niet helemaal goed ging. Het jongerenhuis is een veilige plek voor jongeren die niet meer thuis kunnen wonen en met begeleiding toewerken naar zelfstandigheid.
Muziek als houvast
Voordat Niels in Goes terechtkwam, maakte hij al veel mee. Over jongeren die met problemen worstelen, zegt Niels dat het vaak zoeken is naar iets dat steun geeft. Voor hem is dat muziek. “Toen mijn vader overleed aan kanker, was ik twaalf,” vertelt hij. “Daarna ben ik een tijd bij mijn opa en oma gaan wonen. Mijn moeder kreeg toen begeleiding, dus ik zag haar in die periode maar één keer per week.” Het waren geen makkelijke tijden, met veel veranderingen en onzekerheid. Muziek werd in die periode zijn houvast. “Om het allemaal een beetje draagbaar te maken, vond ik mijn weg in het spelen van kerkorgels.”
Zijn liefde voor muziek begon al vroeg. Zijn opa was namelijk koster in de kerk van de Gereformeerde Gemeente in Nederland, waar ook een klein orgel stond. “Volgens mij was ik iets van acht toen ik het allemaal interessant begon te vinden. Toen deed ik dat ook al, maar dan op een keyboard.”
Als zijn hoofd vol zit, gaat Niels spelen. Hij heeft zelf een orgel op zijn appartement staan en daar kan hij alles kwijt. “Ik kan het heel zacht en liefelijk spelen of juist hard als ik boos ben of droevig.”
Waar deuren sleuten, gaan er nieuwe open
Bij zijn opa en oma voelde Niels zich in het begin op zijn plek. Hij hielp vaak in de kerk: bij de deur staan, mensen ontvangen en alles klaarmaken voor de dienst. “Op een gegeven moment had ik het een beetje van hem overgenomen,” vertelt hij. Een tijdje ging dat prima, maar later begon het te veel te botsen, omdat ze het niet eens waren over geloof. “We kregen steeds vaker discussies. Opa en oma dachten daar heel anders over dan ik en dat zorgde voor spanningen aan tafel. Ik was best rebels toen, dat botste gewoon.” Uiteindelijk werd het te moeilijk om nog samen te wonen.
“Op een gegeven moment heb ik toen gezegd: weet je wat, ik kom gewoon niet meer thuis. Ik slaap wel bij mijn oom.” Via jeugdzorg kwam hij uiteindelijk op de wachtlijst voor een jongerenhuis. Dankzij een voorrangsplek kon hij verhuizen naar Goes, naar het jongerenhuis van Juvent. “In het begin dacht ik: een jongerenhuis? Daar heb ik geen zin in. Dan zit er vast de hele dag iemand op m’n lip. Maar dat is helemaal niet zo. Ik woon hier gewoon op mezelf en als ik ergens mee zit, kan ik altijd even naar beneden lopen. Er is altijd iemand die luistert.”
Werken aan zijn toekomst
Inmiddels heeft Niels zijn draai gevonden in Goes. Hij werkt vijf dagen per week en bouwt stap voor stap aan zijn toekomst. “Officieel ben ik timmerman,” vertelt hij. “Daar ben ik mee begonnen toen ik twaalf was. En op een gegeven moment heb ik drie diploma’s ervoor gehaald. Nu werk ik als heftruckchauffeur. Dat is leuk werk, maar op de lange termijn wil ik graag weer terug de bouw in.” Hij houdt ervan om met zijn handen bezig te zijn. Dingen maken, iets opbouwen, resultaat zien. “Als ik iets bouw, kan ik zeggen: kijk, dat heb ík gemaakt. Ik vind het echt niet erg om daarvoor in de stromende regen, ijskou of bloedhitte te werken of om vies thuis te komen. Echt, ik vind het heerlijk.”
Ook in zijn vrije tijd blijft Niels creatief bezig. Samen met zijn oom werkt hij aan modelbouw: kleine treinbanen en miniatuurlandschappen. “Daar kan ik al m’n inspiratie in kwijt,” vertelt hij. “We bouwen het stukje voor stukje. Mijn oom komt één keer per week langs en dan maken we samen een nieuw onderdeel. Als het klaar is, plak je gewoon het volgende erachteraan.”
Je hoeft je niet te schamen om hulp te vragen
Als er iets is dat Niels andere jongeren wil meegeven, dan is het dat je niet bang hoeft te zijn om hulp te zoeken. “Wat ik andere jongeren wil zeggen? Wees niet bang om hulp te vragen. In het begin lijkt het misschien spannend, maar uiteindelijk helpt het je verder. Je hoeft je er niet voor te schamen. Het is juist sterk als je voor jezelf opkomt.” Hij weet als geen ander dat het soms moeilijk is om die eerste stap te zetten. “Je kan wel denken: het lukt me wel alleen. Maar diep van binnen weet je vaak dat dat niet zo is. En dan is het beter om hulp te accepteren, ook al is dat niet makkelijk.”
Niels ziet in zijn omgeving dat veel jongeren wél hulp nodig hebben, maar niet goed weten waar ze terechtkunnen. “Je merkt toch dat er best veel jongeren zijn die echt hulp nodig hebben, maar niet weten bij wie ze moeten zijn of hoe ze dat moeten vragen,” vertelt hij. “Dan gaat het soms de verkeerde kant op met drugs, alcohol of andere dingen. Als organisaties zoals Juvent of Stichting Kinderzorg er niet zouden zijn, zouden ze die hulp ook niet krijgen.”
Samen het verschil maken
Het verhaal van Niels laat zien hoe belangrijk het is dat jongeren op het juiste moment de juiste steun krijgen. Soms is dat een luisterend oor, een veilige plek of gewoon iemand die zegt: je hoeft het niet alleen te doen. En soms is het financiële ondersteuning, een bijdrage die net dat steuntje in de rug biedt. Stichting Kinderzorg wil dat elk kind en elke jongere in Zeeland die kans krijgt.
Met kleine gebaren maken we groot verschil. Of dat nu een vakantie is om even op adem te komen of een bijdrage voor een hobby. Dankzij steun van donateurs, vrijwilligers en betrokken organisaties kunnen we die kansen blijven bieden.
Wil jij ook helpen om jongeren zoals Niels betere kansen te bieden?